‘Hoi ik ben thuis!’ Simone gooit de deur achter zich dicht.
Ze wacht gespannen af of ze antwoord krijgt. Het blijft stil.‘Mam? Ben je thuis?’ Nog steeds geen antwoord.
Voor de zekerheid loopt Simone de kamer in.
Je weet het namelijk maar nooit! Soms is haar moeder wel gewoon thuis en dan antwoordt ze gewoon niet als Simone roept.
Ze kijkt rond in de keuken en in de woonkamer, maar haar moeder is er niet. Waar zou ze zijn? Simone pakt een glas en schenkt iets te drinken in. Ze kijkt in de kast en vindt een lekkere gevulde koek. Met een zucht gaat ze op de bank zitten.
Wat zou ze graag uit school gezellig met haar moeder op de bank willen zitten om te kletsen over school!
Maar helaas gebeurt dat nooit. Moeder is altijd druk en als ze niet druk is, heeft ze altijd hoofdpijn of dan is ze moe!
Haar moeder luistert eigenlijk nooit naar haar! Altijd als Simone iets vertelt of iets zegt krijgt ze geen antwoord.
Of moeder reageert boos en is het daarna ook meteen weer vergeten wat Simone heeft vertelt.
Als haar moeder wel zou luisteren, dan zou er namelijk al lang iets veranderd zijn.

Vandaag op school was het namelijk weer niet leuk!
Simone was op school gekomen met blauwe handen en ze klapperde met haar tanden van de kou.
Haar zomerjas kon ze nu echt niet meer aan en ze had ook handschoenen nodig nu het begon te sneeuwen.
Ze had heus wel aan haar moeder gevraagd of ze handschoenen of een lekkere dikke winterjas mocht.
Maar moeder had niet geluisterd. Ze had het de hele dag koud gehad in de klas.
Maar dat was nog niet het ergste!
Tijdens de middagpauze had Simone ontdekt dat haar moeder alweer geen brood in haar trommeltje had gestopt.
Ze had maar tegen de overblijfmoeder gezegd dat ze geen honger had.
Maar de hele middag hoorde ze iedere keer haar buik rammelen.
Ze hoopte maar dat de andere kinderen niets door hadden.
Een jongen uit haar klas had haar gepest door te vertellen dat ze stonk!
En Simone was boos geworden maar durfde eigenlijk niets te doen. Zou ze echt stinken?
Maar haar moeder zei nooit dat ze onder de douche moest!
Haar moeder zei ook nooit dat ze haar tanden moest poetsen.
En wat Simone misschien wel het allerergste vond, haar moeder zei nooit dat ze van Simone hield.

Terwijl ze daar op de bank zat, voelde ze een traan over haar wang glijden.
Vlug veegde ze de traan weg met haar hand en nam ze nog een hap van de koek.
Ze had zoveel honger! Ze zou er wel tien opkunnen! Maar dat deed ze toch maar niet.
Moeder zou het merken als ze terug kwam.
Hoe laat zou ze terug komen? Zou ze wel voor Simone en haarzelf koken?
Simone keek op de klok. Het was al vijf uur.
Met een zucht laat Simone zich van de bank af glijden en loopt ze naar de keuken.
Ze haalt twee boterhammen uit de vriezer en een pot pasta uit de kast.
Ze nam haar bord mee naar de bank en plofte weer neer. Ze pakte de afstandsbediening en zette de tv aan.
Gulzig at ze haar boterhammen op.

Opeens moest ze denken aan een poster die ze vandaag op school had zien hangen.
Het was een poster met een jongen erop die gepest werd dat weet Simone nog!
En onder die poster had een nummer gestaan van de kindertelefoon.
Als je problemen had kon je daar naartoe bellen om je verhaal te vertellen.
Vlug zet Simone haar bord op de tafel neer en loopt ze naar haar tas. Waar had ze dat papiertje nu gelaten?
Ze haalde haar huiswerk aan de kant en toen zag ze het liggen!
‘Hebbes!’ Ze pakte het eruit en las het nummer nogmaals. ‘0800-0432’ Toen ze het op de poster had zien staan, had ze het nummer meteen opgeschreven!
Zou ze het durven? Zou ze durven bellen en zou ze durven vertellen dat ze zich zo alleen voelt als ze thuis is?
Zal ze vertellen dat ze niemand heeft die echt voor haar zorgt?
Met trillende handen pakt ze de telefoon op en toets ze het nummer in.
‘Hallo, goede avond!’ klinkt het aan de andere kant van de lijn.
‘Hoi,’ zegt Simone voorzichtig  ‘Ik wil graag iets vertellen over thuis’

Simone was altijd alleen thuis en voelde zich eenzaam!
Ze had het niet leuk op school en haar moeder zorgde niet goed voor haar.
Simone durft het niet te vertellen aan iemand die ze kent.
Maar ze weten dat de mensen bij de kindertelefoon gewoon naar haar zullen luisteren en haar ook willen helpen!
Als jij thuis ook iets te kort komt kun je met mensen daar over praten.
Het kan heel fijn voelen om je verhaal kwijt te kunnen bij iemand!
Dat kan bijvoorbeeld met de kindertelefoon.
De mensen bij de kindertelefoon zijn er om naar jou te luisteren en om je te helpen als je dat wilt.